53. To nie Voldemort ?

Po dwóch dniach pozwolono mi wyjść ze szpitala i udać się do domu. Od tamtej rozmowy nie podejmowaliśmy z Jamesem już więcej tego tematu. Mimo, że cały czas było mi ciężko i nie mogłam pogodzić się z utratą dziecka to świadomość, że nie odczuwam tego sama i jest ze mną James bardzo mi pomagała. Próbowaliśmy zachowywać się jakby nic się nie stało, jednak stało się i nic nie mogło tego zmienić.

Gdy byliśmy już przed domem, zatrzymałam się i spojrzałam na ten budynek, który kiedyś kojarzył mi się z ciepłem i dobrem, teraz czułam jak wszystkie te wydarzenia powoli psują ten wizerunek. Poczułam rękę Jamesa oplatającą mnie w pasie. Spojrzałam na niego.

-Wszystko w porządku?- zapytał spokojnie.

-Nie- odpowiedziałam- znowu tu jesteśmy, znowu wszystko się zacznie.

James milczał.

-To się nigdy nie skończy- powiedziałam spuszczając głowę.

-Skończy się, niedługo wszystko się skończy, a my będziemy szczęśliwi- powiedział i razem weszliśmy do środka.

W drzwiach spotkaliśmy przerażoną Amy, która na nasz widok zamarła w bezruchu. Po chwili przełknęła ślinę i powiedziała.

-Lily- powitała mnie- James…- powiedziała patrząc znacząco na Jamesa- mieliście być później- powiedziała zaciskając zęby.

-Jak to? Jesteśmy zgodnie z planem- powiedział James patrząc na zegarek.

W tej samej chwili wszedł Syriusz i zareagował dokładnie tak samo jak Amy.

-Co wy tu robicie?!- zapytał wytrzeszczając na nas oczy.

-Zwariowaliście- stwierdziłam zastanawiając się o co chodzi.

-O Lily! James! Już jesteście?- Dorcas jak zwykle była spokojna i opanowana.

-Cześć- odpowiedziałam wszystkim- czy możecie mi powiedzieć o co tu chodzi?

-Chcieliśmy ci zrobić niespodziankę, ale James pomylił godziny i za wcześnie wróciliście- wytłumaczył Syriusz.

-Wcale nie jesteśmy za wcześnie!- buntował się James- mieliśmy być o trzeciej, jest pięć po.

-Pięć po?- zdziwili się Amy i Syriusz.

-Jest pięć po drugiej- oznajmiła Amy.

-Właściwie…- wtrąciła się Dorcas.

Wszyscy na nią spojrzeliśmy zdziwieni.

-Dwa dni temu przestawiłam wszystkie zegarki w domu na godzinę wcześniej, żeby James dłużej sobie pospał. Miałam wam powiedzieć, ale wyleciało mi z głowy- na koniec Dorcas ukazała nam swój najbardziej niewinny uśmiech.

Amy usiadła na pobliskim taborecie.

-To po niespodziance- powiedziała cicho.

-Przepraszam- odparła Dorcas.

-Może to nawet lepiej- powiedział Syriusz obejmując swoją dziewczynę nie bedzie tyle zamieszania.

Bardzo się cieszyłam, że niespodzianka się nie udała, bo szczerze mówiąc nie miałam wtedy ochoty na żadne przyjęcia powitalne. Nawet w gronie samych znajomych, najchętniej pożegnałabym się z nimi i poszła spać. Gdy usiedliśmy Dorcas oznajmiła radośnie.

-A wiecie, że dzisiaj specjalne zebranie Zakonu z okazji powrotu Lily? Nie wiecie?- dodała gdy zobaczyła nasze miny- miałam wam powiedzieć, ale…

-Wyleciało ci z głowy- powiedział z uśmiechem Syriusz.



**

-Dlaczego mi nic nie powiedziałaś?- spytał spokojnie Dumbledore kiedy rozmawialiśmy.

-Nie wiem- powiedziałam cicho- po prostu myślałam, że to nic poważnego, nie chciałam robić paniki.

-Voldemort, pragnie twojej śmierci i to jest pewne.

Wzrok Jamesa przemieszczał się między mną a Dumbledorem.

-Teraz już wiem, ale może…

-On nigdy nie przestaje- przerwał mi Dumbledore.

-W takim razie dlaczego mnie nie zabił? Dlaczego pozwolił mi uciec?

-To nie był on.

Zapadła głucha cisza. James spojrzał z przerażeniem na Dumbledora, ja zrobiłam to samo.

-Śmierciorzerca?- zapytałam Dumbledore odpowiedział milczeniem.

-Dlaczego nie wykonał polecenia swojego Pana?

-To osoba, którą znałaś, która znała ciebie.

James wstał i nerwowo zaczął chodzić po pokoju. Dumbledore śledził go wzrokiem.

-Gdybym znalazł tego drania to bym mu…- zaczął James zatrzymując się na chwilę.

-Co mam w takim razie zrobić?- zapytałam czując coraz większy niepokój- przecież on znajdzie mnie wszędzie, on wie o wszystkim.

-Na razie jesteś bezpieczna- powiedział Dumbledore.

Spojrzałam w jego jasno niebieskie oczy, te które miały tak dobrą moc uspokajającą. James usiadł z powrotem na krześle.

-Jak to?- zapytałam.

-Lord Voldemort jest teraz przekonany, że nie żyjesz.

Wytrzeszczyłam oczy na mojego byłego dyrektora. Jak to możliwe?

-Skąd Pan to wie?

-Osoba, którą widziałaś wtedy w lesie, ta sama, której Czarny Pan zlecił zabicie ciebie. Ryzykując swoje życie nie wykonała polecenie i co więcej, powiedziała Voldemortowi, że zrobiła to, a ty nie żyjesz.

-Ale…- zaczęłam- przecież on się dowie…

-Dowie się i to pewnie już niedługo, ale dopóki on tego nie wiem zyskamy na czasie żeby coś wymyślić.

-Skąd będziemy wiedzieć, że on już się dowiedział?

-Osoba, którą dobrze znam nam powie.

Dręczyło mnie jeszcze jedno pytanie.

-Czy Pan wie komu Voldemort zlecił zabicie mnie ?

Dumbledore spojrzał najpierw na mnie potem na Jamesa i znów na mnie. Potem powoli powiedział.

-Tak, wczoraj wieczorem ta osoba odwiedziła mnie w Hograwcie i opowiedziała mi o wszystkim.

-Kto to jest?!- zapytałam razem z Jamesem.

W tym samym momencie drzwi pokoju otworzyły się, a stanął za nimi wysoki chudy mężczyzna o sięgających do ramion czarnych włosach, długim haczykowatym nosie i zimnych spojrzeniu. Dobrze go znałam.


****

Widzę że wiadomość o powrocie powitaliście bardzo entuzjastycznie. Notka krótka bo rozłożona na dwie części. W pasku stron księga gości ! Wpisujcie się, nawet jak wy zapomnicie o mnie to ja nie zapomnę o was. Piszcie życzenia co do boga, dawajcie pomysły, wpisujcie się zostawiajcie swoje myśli, dosłownie wszystko. Zostawcie też linki do piosenek które macie ochotę zobaczyć w playliście bloga. To na tyle.
PS: Macie pozdrowienia kolejno od :
~ Mojego Domisia
~ Huncwotek ( Marthy i Kate )
~ Mai i Patrycji (Moje BFF)
~ Od Wiktorii i Wojtka (para roku <3 )