28. Dom i listy.

Biegłam tak szybko jak jeszcze nigdy w życiu, a moją głowę zaprzątała tylko jedna myśl ‘ dom musi być mój’ Przebiegłam przez kolejną uliczkę później przez następną w końcu byłam już na tej na której stał dom moich rodziców. Przed nim stała trójka ludzi. Jeden z dwóch mężczyzn musiał być agentem nieruchomości którego moja siostra wynajęła aby zajął się sprzedażą. Pozostała dwójka to pewnie małżeństwo które chce kupić dom. Szybkim krokiem podeszłam do nich i wydyszałam.                                 -Czy dom jest już sprzedany?                                                                                                                                                W pierwszej chwili wszyscy popatrzyli na mnie jakbym przyleciała z kosmosu, potem agent uśmiechną się do mnie i pogodnym głosem oznajmił.                                                                                                                   -Panno Evans, dom już prawie jest sprzedany. To są Państwo Connor którzy są zdecydowani kupić ten…                                                                                                                                                                                                -Ale dom już nie jest na sprzedaż- przerwałam mu. Pani Connor popatrzyła ze zdziwieniem na męża, ten zaś, na agenta, a on patrzył oniemiały na mnie.                                                                                                            -Ale Pani siostra powiedziała że…                                                                                                                                                -Nie ważne co moja siostra powiedziała ja mówię, że dom nie jest już na sprzedaż.                                                  -Ale my już się zdecydowaliśmy, już za późno żeby to odwrócić, tak nie można- powiedział Pan Connor podniesionym głosem.                                                                                                                                                                -Panno Evans, proszę się jeszcze zastanowić, a co z długami?- próbował przemówić mi do rozsądku agent.                                                                                                                                                                              -Zdobędę pieniądze i spłacę dług, a Państwo mogą kupić sobie jeszcze lepszy dom niż ten- powiedziałam patrząc w oczy kobiecie.                                                                                                                                           -Kochanie, może pani ma rację, przecież jeszcze nie podpisaliśmy żadnej umowy. Nam się nie śpieszy, znajdziemy inny dom- powiedziała delikatnie, głaskając swojego męża. Ten chwile milczał w końcu powiedział.                                                                                                                                                                                  -No dobrze, ale tak się nie robi…- powiedział i przekazał mi klucze do domu. Byłam tak szczęśliwa, że o mały włos a rzuciła bym się na nich z pocałunkami. Zamiast tego pobiegłam w stronę drzwi, otworzyłam je i patrzyłam na mój stary/nowy dom.

***

-Lily…- zaczęła Dorcas patrząc na mnie z troską.                                                                                                         -Co?- zapytałam nakładając sobie kolejną porcję ciasta.                                                                                                   -Dobrze się czujesz?                                                                                                                                                                 -A dlaczego pytasz?                                                                                                                                                            -No bo… jeszcze niedawno byłaś taka nieszczęśliwa, a teraz nagle tryskasz dobrym nastrojem i uśmiechasz się do każdego.                                                                                                                                                   -No tak, chyba nie powinnam uśmiechać się na stypie, ale jestem taka szczęśliwa.                                                  -Szczęśliwa? Dlaczego?                                                                                                                                         Rozglądnęłam się czy nikt nie patrzy i powiedziałam jej na ucho co zrobiłam.                                             -Co zrobiłaś?!- prawie krzyknęła Dorcas. Uciszyłam ją palcem.                                                                                      -To co przed chwilą powiedziałam.                                                                                                                                            -Nie…                                                                                                                                                                                           -Tak- powiedziałam uśmiechając się.                                                                                                                                         -A Petunia wie?                                                                                                                                                     Popatrzyłam na moją siostrę przynoszącą kolejny półmisek jedzenia.                                                                             -Nie zdążyłam jej powiedzieć, jeszcze…                                                                                                                                           -To masz teraz okazję, ona powinna o tym wiedzieć.                                                                                                Dobrze o tym wiedziałam, ale bałam się, że ona tego nie zrozumie. Ostatnio tak dobrze się między nami układało. Nie chciałam żeby coś się popsuło. Gdy weszłam do kuchni, Petunia robiła herbatę.                      -Pomogę ci- powiedziałam.                                                                                                                                                      -Dzięki, bo już nie nadążam. Dlaczego ci ludzie tyle jedzą?- uśmiechnęła się do mnie. Chwile milczałyśmy. W końcu postanowiłam jej powiedzieć.                                                                                                              -Przerwałam sprzedaż domu rodziców- powiedziałam patrząc w podłogę.                                                           Petunia spojrzała na mnie zdziwiona, mówiłam dalej.                                                                                                          -Dom nie został sprzedany.                                                                                                                                        -Dlaczego?- zapytała krótko moja siostra.                                                                                                                                -Po prostu czułam że…                                                                                                                                                              -Czy ty w ogóle wiesz co zrobiłaś? Jak masz zamiar teraz spłacić długi? Bo ja nie jestem w stanie zebrać tyle pieniędzy.                                                                                                                                                     -Pieniądze jakoś się znajdą.                                                                                                                                                                     -No tak, nagle zrobiłaś się taka bogata?                                                                                                                  Petunia wyszła z kuchni. Po chwili przyszła z jakimiś papierami.                                                                                          -Popatrz- rzuciła je na biurko.- To są wszystkie papiery. Jest tam napisana suma długów 20 tysięcy, wartość domu- 40 tysięcy. Mamy to zapłacić w ciągu miesiąca. Jeżeli nie spłacimy i tak zabiorą dom. I tym sposobem stracimy 20 tysięcy. Dom rodziców zburzą, a na jego miejscu wybudują coś innego. Jak podoba ci się ta perspektywa? No wiesz każdy myśli inaczej, ale moim zdaniem jest ona o wiele gorsza od tego że sprzedamy dom porządnym ludziom.                                                                                                            -Jakoś uda się nam zebrać pieniądze.                                                                                                                                      -Nam się nie uda bo to ty podjęłaś tą decyzję, nie pytałaś się mnie o zdanie i nie będę się wtrącać. Sama zbierz pieniądze, a jak zabiorą dom to będzie tylko twoja wina- powiedziała i wyszła pospiesznie. Stałam tam jeszcze przez chwilę, wcale nie czułam się gorzej niż przed paroma minutami. Dalej byłam szczęśliwa bo w głębi serca wiedziałam, że zdobędę pieniądze i dom będzie mój, rodzice mi w tym pomogą.                                                                                                                                        -Co taka zamyślona- usłyszałam głos i poczułam, że ktoś mnie obejmuje. Odwróciłam się i pocałowałam Jamesa.                                                                                                                                                    -Mmm… bardzo za tym tęskniłem- powiedział otwierając oczy.                                                                                     -Ja też. James, muszę ci coś powiedzieć.                                                                                                                                 -No to słucham- powiedział siadając, a ja usiadłam mu na kolanach. Potem opowiedziałam mu wszystko. Gdy skończyłam James uśmiechną się i powiedział.                                                                                    -Nie martw się razem uda nam się zebrać te pieniądze.

 ***

-Trzysta, czterysta… dziewięćset. Tysiąc, tysiąc funtów- powiedziałam licząc pieniądze które zamieniałam z galeonów.- Tylko marne tysiąc funtów.                                                                                                     -Ja mam dwa tysiące- powiedział James przytulając mnie.                                                                                        -Mam jeszcze trochę pieniędzy od rodziców, ale to tylko parę tysięcy, nawet nie dziesięć- powiedziałam coraz bardziej się martwiąc że nie zdołam zebrać w miesiąc takiej dużej sumy.                                     

-Nie martw się Lily moi rodzice na pewno nam pomogą.                                                                                                 Do pokoju weszli Amy, Carmen, Dorcas, Syriusz, Peter i Remus.                                                                                                    -Lily, mamy dla ciebie prezent- powiedziała Carmen i podała mi kopertę. Otworzyłam ją były w niej pieniądze.                                                                                                                                                                     -Zrobiliśmy zbiórkę i trochę się zebrało. Nie za dużo, ale zawsze coś.                                                                              -Dzięki, ale ja…                                                                                                                                                                                                                                                                                                            -Oczywiście powiesz, że nie możesz tego przyjąć - powiedział Syriusz.                                                                              -Ale my powiemy, że musisz- powiedział Remus.                                                                                                                   -I w końcu i tak weźmiesz pieniądze- powiedział Peter.                                                                                               -Bo ich potrzebujesz- powiedziała Dorcas.                                                                                                                                                - A my jesteśmy twoimi przyjaciółmi i koniecznie chcemy ci pomóc- powiedziała Amy.                                              -I co ja mam z wami zrobić?- zapytałam uśmiechając się.                                                                                 -Uściskać nas!- krzyknęli wszyscy chórem. Uściskaliśmy się wszyscy, a w tej samej chwili do okna rozległo się straszliwie głośne stukanie. Odwróciliśmy się za. Za oknem siedziało stado sów. Każda z nich miała przywiązany do nóżki list. James otworzył okno. Każda sówka podleciała do innej osoby. Jedna podleciała do mnie, odwiązałam list. Był od Dumbledora.

*********************************************************************************

Lily dzień po stypie